Bu sonbahar da nasıl geçip gidecekse hayatımızdan, hiçbir duygumuzda ömür boyu hüküm sürmeyecek kalbimizde.. Hiçbir zaman aynı pencereden bakmayacağız yaşama, değişmez dediğimiz nice iddialarımız değişecek, nice kaymaz dediğimiz zeminler ayağımızın altından çekilecek. Dönmez sandığımız devran dönecek. Bizde değişeceğiz mevsimlerle birlikte; yaşadığımız her hadise, karşılaştığımız her insan bizi başka birine dönüştürecek. O yüzden ne beylik sözler söylemeye, ne de fikirler uğruna sevdiklerimizle ters düşmeye gerek var.
Biz yine sevelim, değer verelim, sabredelim, bekleyelim, ümit edelim, çabalayalım, yürüyelim, koşalım, dinlenelim, gülümseyelim, güldürelim, tamir edelim, gökyüzüne bakalım, kuşları seyredelim, yağmurda yürüyelim, çünkü biz böyle güzelleştiririz ömrümüzden giden mevsimleri, ayları. İyi ki yarınlar var… Yarın demek, aynı zamanda “yeniden” demek. Yeniden sevmek, yeniden sevilmek, yeniden doğmak, yeniden kazanmak ve elbette yeniden sevinç ve yeniden umut duymak demektir… Fazlaca endişelendiğinizde şu sözü hatırlayın derim; “Fazlaca endişelenmek, yarının sıkıntısını ortadan kaldırmaz ancak bugünün huzurunun her parçasını alır götürür.” Çok büyük anlamlar yüklemeye gerek yok yaşama, burası dünya. Kimseye hakkını tam olarak teslim etmeyen bir satıh. Ne olanı kendinden bil, ne de bir şeyleri olduramayan kimseleri küçümse. Burası dünya, en zarif kürkünü de giysen, kalbin iyiliğin bekçisi de olsa kalbine onlarca kıymık batar burada. Ummadığın sınavlar kapını çalabilir, olamaz dediğin ne varsa kıyısına gelebilirsin.
Dört bir yana koştursan da nasibin kadarı verilir sana. İnsan dünyaya gelir; koşar, yorulur, soluklanır ve gider. Hikâye bu kadar basit aslında. Hayatınıza dokunan insanları sevin; varlığınızı sezen, varlığınızla anlam bulan. Size göğsünde yer açan, göğsünüzde nefes alan insanları bırakmayın. Kasım ayının serin gecelerine güzel bir kitap eşlik etsin size dost niyetine. İnsanın kendi başına kalıpta bir kitabın satırlarında kaybolduğu anlar inanın bana şifadır. Ruhumuz en çok da böyle zamanlarda kendini onarır. Türk Edebiyatı'nın mihenk taşlarından olan usta yazar Yaşar Kemal’in İnce Memed romanlarını herkesin mutlaka okumasını tavsiye ediyorum. İnce Memed'i okuduğumda böyle bir roman nasıl yazılabilir diye sormuştum kendime.
Çok uzun süre yanıtını aradım bu sorunun. Otuzlu yaşların başında taze bir romancı için böylesine ayrıntı kurabilmenin gizini aradım durdum onun hayatının satır aralarında. Ortada hiçbir neden yokken ve kimse sana böyle bir vazife de vermemişken sadece insani hislerinin getirdiği ''zorundayım'' dürtüsüyle hareket etmek bir insanı kendini adadığı şeyde en iyisi yapabiliyormuş anladım sonunda. Küçük hesaplarla ve teferruatla oyalanmadan vicdanın peşine düşmek, şu dünyadaki en ince ayrıntıları bile görmeyi sağlıyor. Sanırım büyük yazar böyle olunuyor. Otuz iki yıllık bir zaman diliminde yazılan İnce Memed dörtlüsü, düzene başkaldıran Memed'in ve insan ilişkileri, doğası ve renkleriyle Çukurova'nın öyküsüdür. Cumhuriyet Dönemi'nin ilk yıllarında geçen romanda, İnce Memed'in köyün ağasından çektiği zulümler üzerinden köy halkının genel durumu anlatılmıştır. " “İnsanoğlu bir karanlıktan geliyor, bir karanlığa doğru gidiyor. Ama nereden gelip nereye gideceğini hep unutuyor. Bir defa geldim, bari tadını çıkarayım demiyor.” Diyen Yaşar Kemal’e rahmet olsun…..
